Εθνική συνεννόηση

Η κατάσταση στη χώρα σήμερα είναι απελπιστική.
Το κράτος έχει καταρρεύσει, η κοινωνία διαλύεται και κανείς θεσμός της Δημοκρατίας δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε.
Η χώρα βρίσκεται σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει κυριολεκτικά τι θα μας ξημερώσει, οι άνθρωποι που τη διοικούν θα κληθούν να πάρουν σημαντικές αποφάσεις για πρωτόγνωρα ζητήματα.
Τα στελέχη των μεγάλων κομμάτων τρέμουν βλέποντας όσα έρχονται, αλλά ταυτόχρονα φοβούνται μη χάσουν τις μικροεξουσίες και τις καρέκλες τους, αν θέλουν, όμως, να διασωθούν ως πολιτική τάξη, έχουν ένα και μοναδικό δρόμο: να συνεργασθούν, να διαλέξουν τους καλύτερους από τους πολιτικούς, αλλά και από την αγορά και να βάλουν για μια μοναδική στιγμή το πολιτικό τους μέλλον στην άκρη.
Η χώρα πρέπει να αλλάξει πολύ γρήγορα το σύστημα με το οποίο διοικούνται τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, τα κρατικά λογιστήρια και πολλά άλλα.
Ποιο είναι το πρόβλημα τώρα;
Πρώτα απ’ όλα ότι δεν υπάρχει ραχοκοκαλιά σοβαρού κράτους, εξαφανίσθηκαν προ πολλού εκείνοι οι περίφημοι γενικοί διευθυντές οι οποίοι έπαιζαν τα θέματα στα δάχτυλα και έχαιραν σεβασμού, ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων.
Σήμερα, στην κορυφή του κράτους έχουν φτάσει αυτοί που μπήκαν από το παράθυρο, ανέβηκαν με κομματικά κριτήρια και στηρίχθηκαν στη συναλλαγή και τον συνδικαλισμό, βεβαίως υπάρχουν σε κάθε υπουργείο ελάχιστοι υπάλληλοι που το κρατάνε.
Στην παρούσα όμως συγκυρία δεν βοηθάει και το τραγικό επίπεδο των πολιτικών, οι οποίοι στελεχώνουν κρίσιμες κυβερνητικές θέσεις, είτε επί ΠΑΣΟΚ είτε επί Ν.Δ. οι περισσότεροι είναι επαγγελματίες της πολιτικής, ξέρουν να χειρισθούν δημοσιογράφους, κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές και κάπου εκεί τελειώνουν οι γνώσεις τους... Οταν κάποιος τους προτείνει να προσλάβουν έναν ειδικό ως συνεργάτη ή –ακόμη χειρότερα– να αναλάβει την κυβερνητική θέση ένας έμπειρος άνθρωπος της αγοράς, η απάντηση είναι προβλέψιμη: «Μα, αυτός δεν ξέρει από πολιτική».
Άλλωστε το ίδιο δεν κάνουν και στις εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες, εκλέγουν τους "ημέτερους" και "ελεγχόμενους".
Αυτοί που ξέρουν από πολιτική μάς έφτασαν έως εδώ και τώρα δεν ξέρουν τι να κάνουν;
Λύση υπάρχει.
Να κάνουν για λίγο στην άκρη, να βρουν όσους ξέρουν από πρακτικές λύσεις για να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα» και μετά βλέπουμε, η Ελλάδα διαθέτει πληθώρα ικανών ανθρώπων εντός και εκτός συνόρων που μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να συνεργασθούν με τους λίγους πολιτικούς οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι έχουν τα προσόντα που θα απαιτούσε μια θέση στον ιδιωτικό τομέα.
Ας το καταλάβουμε όλοι ότι η πατρίδα και οι στιγμές που διανύουμε απαιτούν πολλά απ’ όλους μας.
Οι σημερινοί πολιτικοί, άλλωστε, μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι σύμβουλοι για το πώς ένας σοβαρός τεχνοκράτης μπορεί να χειρισθεί τα μεγάλα εμπόδια για την ανόρθωση της χώρας  (τους κομματικούς μηχανισμούς, τους συνδικαλιστές, τα μέσα ενημέρωσης, τα συμφέροντα... )
Λίγο μας ενδιαφέρει ποιο κόμμα θα είναι στην κυβέρνηση ή τι θα συμβεί στον Α ή τον Β πολιτικό. Αυτή η κρίση θα τα ξεριζώσει άλλωστε όλα και θα μας αφήσει μια διαφορετική Ελλάδα, είτε για το καλύτερο είτε για το χειρότερο.
Οι υπουργοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν πίστεψαν ποτέ στην ανάγκη των μεταρρυθμίσεων και έπαιζαν κρυφτούλι με την τρόικα, τορπιλίζοντας, καθυστερώντας και ενίοτε κοροϊδεύοντας την τρόικα. Το αποκορύφωμα ήταν η εμφάνιση ενός ενιαίου μισθολογίου, το οποίο αύξανε το κόστος του Δημοσίου σε μισθούς και συντάξεις. Οι ετέροι μας όμως δεν μπόρεσαν να το χωνέψουν και αυτήν τη φορά πίεσαν για σκληρά μέτρα, γιατί δεν ήθελαν να αφήσουν καμία ελπίδα στους κ. Παπανδρέου και Βενιζέλο ότι θα πείσουν την ηγεσία της Ε.Ε. και του ΔΝΤ να «κάνει λίγο ακόμη τα στραβά μάτια». Μήπως, ήταν και ένα μήνυμα προς την αξιωματική αντιπολίτευση; η οποία έχει καλλιεργήσει την προσδοκία μιας πολιτικής διαπραγμάτευσης, που θα αλλάξει τη στάση της τρόικας.

H κοινωνία είναι οργισμένη και κουρασμένη, όμως ακόμα ελπίζει ότι  κάτι καλό θα βγει από αυτή την κρίση, ακόμα συναινεί αλλά μέχρι πότε;