Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο και αυτοκτονεί στις πλατείες

Επειδή  είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που έφτασαν στην "πράξη φυγομαχίας" κατανοώ απόλυτα την κοινωνία και...
Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο.
Η κοινωνία εξήντλησε τις αντοχές της.
Η κοινωνία ξεπέρασε τα όριά της.
Αλλά είναι φανερό πως δεν μπορεί να συνεχίσει πια σε αυτό το ρυθμό και πλέον αυτοκτονεί στις πλατείες.
Η πράξη του 77χρονου, στη πλατεία Συντάγματος, περιείχε ηρωισμό και συμβολισμό, διότι πλέον ο Έλληνας και η Ελληνίδα δεν αυτοκτονούν κάπου απόμερα μη μπορώντας άλλο σε κάποια κρυφή γωνιά ανακατεύοντας τα δάκρυα, τον ιδρώτα του φόβου και το αίμα τους.
Πείτε μας κύριοι πολιτικοί ένα γιατί. Γιατί έπρεπε αυτός ο άνθρωπος στο τέλος της ζωής του, να γνωρίσει αυτό το τραγικό φινάλε. Γιατί τον οδηγήσατε σε αυτή την ύψιστη πράξη φυγομαχίας που όμως απαιτεί ένα αστείρευτο στιγμιαίο θάρρος να πατήσεις τη σκανδάλη. Ένας άνθρωπος που επέζησε της κατοχής, επέζησε της φτώχειας του 1950 αλλά δεν άντεξε την “ισχυρή Ελλάδα”, την “επανιδρυμένη Ελλάδα” αυτή στην οποία “λεφτά υπάρχουν” και οχι οτι φάγανε τα λεφτα ο ίδιος ή ο γιός του, όπως βγήκε και είπε ο Μπεγλίτης στα κανάλια, τα οποία με την σειρά τους ένα πραγματικό δράμα της οικογένειας του και γενικότερα της κοινωνίας το έκανα σαπουνόπερα.
Θα μου πείτε, δεν ξέρεις πως δεν είναι ο πρώτος που αυτοκτονεί ;
Το γνωρίζω, έχουν προηγηθεί αρκετές εκατοντάδες.
Έλληνες, μεταξύ των οποίων κι εγώ, οικογενειάρχες και μητέρες που ως άλλες Σουλιώτισσες μη αντέχοντας το δράμα τους, άλλοι με επιτυχία άλλοι οχι, πηδούν στο δικό τους γκρεμό.
Άνθρωποι που είχαν όνειρα, που έβαλαν κάποτε στόχους, που δε ζήτησαν πολλά πέρα από ένα σπίτι, μια οικογένεια και μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Κι όμως τελικώς ούτε αυτό δικαιούντο.
Άλλος κρεμάστηκε, άλλος ήπιε δηλητήριο, άλλος έπεσε στα ναρκωτικά, άλλος εξαφανίζεται από την ντροπή του κι άλλος αυτοπυροβολείται.
Αλλά τι σημασία έχει; Το PSI να είναι καλά. ...
Οι εταίροι μας να δίνουν το πράσινο φως κι όλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται. Άλλωστε κάποια στιγμή όλοι θα πεθάνουμε.
 Έτσι δεν είναι;
Τι σήμερα, τι αύριο.
Ποιος νοιάζεται;