Ερώτημα προς τους βουλευτές και την Αριστερά.

Εντάξει, ας μην το πούμε «αποστασία» όταν ένας βουλευτής διαφοροποιείται ξαφνικά και χωρίς πειστική πολιτική επιχειρηματολογία από τις συλλογικές αποφάσεις του κόμματός και συντάσσεται με τις θέσεις και τις επιδιώξεις άλλου κόμματος.
Στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή, όταν ένας βουλευτής της ΔΗΜΑΡ ή των Ανεξάρτητων Ελλήνων, δεν ακολουθήσει την εκπεφρασμένη άποψη του κόμματός του και ψηφίσει τελικά υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ακόμη λοιπόν κι αν δεν είναι αποστασία μια ενδεχόμενη αλλαγή θέσης, σίγουρα υπάρχει πρόβλημα με τη στάση του και οφείλει να το ξεκαθαρίσει πειστικά. Όπως οφείλουν να ξεκαθαρίσουν τη στάση τους και οι ανεξάρτητοι βουλευτές, που ενώ διαφωνούν με την κυβέρνηση, σκέφτονται να ψηφίσουν Πρόεδρο. Διότι το θέμα είναι σαφές και δεν επιδέχεται μισόλογα: πριν δυο μήνες καταψήφισαν την κυβέρνηση κατά τη διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή. Δηλαδή διαφώνησαν με την πολιτική που ακολουθεί. Τώρα, καταψήφισαν και τον προϋπολογισμό της, σε μια ψηφοφορία που θεωρείται ψήφος εμπιστοσύνης ή όχι προς την κυβέρνηση.
Άρα, αφού καταψηφίζουν διαρκώς, σημαίνει ότι δεν θέλουν την κυβέρνηση, την πολιτική της ή και τα δυο. Έχουν δε την ευκαιρία να αποδείξουν ότι δεν είναι μόνο λόγια και κενού περιεχομένου η στάση τους, στην διαδικασία της προεδρικής εκλογής μπορούν να τερματίσουν το βίο της κυβέρνησης, της πολιτικής της ή και τα δυο.
Με βάση τη λογική λοιπόν, πρέπει να καταψηφίσουν τον προτεινόμενο από την κυβέρνηση Πρόεδρο, ώστε να δώσουν στον ελληνικό λαό τη δυνατότητα να αλλάξει τα πράγματα, που και οι ίδιοι θεωρούν ότι πρέπει να αλλάξουν – αλλιώς γιατί καταψηφίζουν συνέχεια; Για να μην φορτώνονται, εκ του ασφαλούς, το κόστος της κυβερνητικής πολιτικής;
Μπορούν βέβαια, εφόσον θεωρούν ότι οι εκλογές μπορεί να μην δώσουν θεαματικά καλύτερη προοπτική, να ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, υπό τις εξής προϋποθέσεις: να αλλάξει η πολιτική της κυβέρνησης, να αλλάξει η κυβέρνηση ή να αλλάξουν και τα δυο, που είναι και το πιο λογικό, αφού η νυν κυβέρνηση δεν γίνεται να αλλάξει μια πολιτική, για την οποία μόλις πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη βουλή.
Άρα, πρέπει να υπάρξει μια άλλη κυβέρνηση, με άλλη σύνθεση, άλλες συμμαχίες και, προφανώς άλλον επικεφαλής, ώστε να αλλάξει και η πολιτική, που θα εφαρμοστεί. Εάν γίνει αυτό, τότε θα είναι πολιτικά λογικό και νομιμοποιημένο να ψηφίσει Πρόεδρο Δημοκρατίας ένας βουλευτής που καταψήφισε τον προϋπολογισμό και επικρίνει διαρκώς την κυβέρνηση και την πολιτική της.

Θέτω λοιπόν εύλογα ερωτήματα, στον ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα στον κ. Τσίπρα, και τα οποία αφουγκράζομαι στην εργασία μου, στις κοινωνικές συναναστροφές μου και όχι από τους καρεκλοκένταυρους του κόμματος του:

Δεν θα πρέπει να έχει έτοιμη πρόταση, με το όνομα του υποψηφίου Προέδρου Δημοκρατίας, ακόμα και στην παρούσα βουλή;

Είναι πολιτικά έντιμο να δηλώνεις ότι δεν ψηφίζεις για πρόεδρο την οποιαδήποτε πρόταση η αυτοπρόταση, μόνο και μόνο να αναρριχηθείς στην εξουσία;

Είναι δυνατόν να μη υπάρχει ένα πρόσωπο από τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς και να προταθεί από το κόμμα που μέμφεται την εξουσία;

Τι θα κάνει το κόμμα της αντιπολίτευσης, αν ένας έντιμος - επιφανής - αξιόλογος από τον χώρο της ευρύτερης "αριστεράς" προταθεί;