Πότε θα αγανακτήσουν ξανά οι Αγανακτισμένοι;

Πού πήγε η αγανάκτηση του «κινήματος» του 2011 - 2012 , που γέμισε πλατείες, φόρτωσε με μούντζες τη Βουλή και ανέδειξε την επόμενη γενιά αστεριών της ελληνικής πολιτικής σκηνής;

Γιατί δεν γεμίζει πλέον την πλατεία;...

Δεν αγανακτούν πλέον οι Έλληνες από την ανεργία, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, την παρανοϊκή πλέον φορολόγηση ακόμη και εισοδημάτων που δεν έχουν αποκτηθεί;
Η εξήγηση μπορεί να είναι απλή, όσο απλή την περιέγραψε ο Άδωνις Γεωργιάδης στον ΑΝΤ1: "οι Αγανακτισμένοι είναι σήμερα διορισμένοι μετακλητοί στο δημόσιο. Δεν το λέω για πλάκα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτιαξε κομματικό στρατό, στα δύο χρόνια κυβέρνησης διορίστηκαν 30.000 άτομα, αυτοί ήταν οι Αγανακτισμένοι". 

Η αλήθεια είναι ότι η αγανάκτηση δεν είναι προνομιακό συναίσθημα της Αριστεράς (εντάξει, και της Ακροδεξιάς, με την οποία κάποιες φορές συναντιούνται), είναι συνυφασμένη με την ηθική και την κοινωνική δικαιοσύνη την οποία πάντοτε υπονομεύει η Δεξιά.

Δεν αγανακτεί πλέον ο… αγανακτισμένος, όταν του κόβουν τον μισθό και την σύνταξη;

Μία άλλη αλήθεια είναι ότι λείπουν τα «αστέρια» της παράστασης.
Τότε οι εκδηλώσεις της αγανάκτησης είχαν και τα σόου τους, με πρωταγωνιστές τον Τσακαλώτο, τον Κατρούγκαλο, τον Πολάκη και πολλοί άλλοι από τους σημερινούς "κυβερνώντες", καμιά φορά έκανε κάποια εμφάνιση και ο Τσίπρας.

Τους ρόλους αυτούς ο Μητσοτάκης και η Φώφη και οι άλλοι της αντιπολίτευσης δεν μπορούν να τους παίξουν, για πολλούς λόγους!!!.
 

Όμως η αγανάκτηση υπάρχει.

Είναι βουβή και μάλλον έχει ήδη μετατραπεί σε απόγνωση.

Ποιος αμφιβάλλει ότι σήμερα ένα νέο κίνημα Αγανακτισμένων θα ήταν χρήσιμο και λυτρωτικό;

Πόσοι όμως είναι και εκείνοι που πιστεύουν ότι το κομμάτι αυτό της κοινωνίας που δέχεται την επίθεση σήμερα, δεν επιλέγει τέτοιες μορφές αντίδρασης, αλλά κοιτά να την βγάλει καθαρή μέσα στην επιδρομή που δέχεται και από το τελευταίο αριστερό μνημόνιο και την θύελλα του ψέματος;

Αισθάνομαι ότι ο κόσμος γύρω μας έχει πια κουραστεί, έχει εξαντληθεί και έχει πάψει να ελπίζει.

Νέοι άνθρωποι με όραμα ιδανικά και φιλοδοξίες, με άριστες σπουδές και μεγάλες επαγγελματικές δυνατότητες, που μπορούν να αντεπεξέλθουν στον σοβαρότερο διεθνή ανταγωνισμό είτε στον ακαδημαϊκό είτε στον επαγγελματικό χώρο, φεύγουν, αναζητούν τη τύχη τους σε χώρες όπου μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς και κυρίως να δημιουργήσουν, και θα διατηρούν για την Ελλάδα την ανάμνηση και τον νόστο, επιστρέφοντας τα καλοκαίρια για σύντομες διακοπές. 

Οι προσδοκίες που καλλιέργησε αυτή η "Αριστερά" έχουν καταρρεύσει, τα ηθικά πλεονεκτήματα έχουν κουρελιαστεί και πολύ απλά, οι ψηφοφόροι που τους ψήφισαν θα στρέψουν τις μούντζες τους στους παρ’ ολίγον μεσσίες.