Χωρίς αίσθηση του χρόνου ή έλειψη θάρρους;

Οι Ελληνες φορολογούμενοι πολίτες έχουν επιδείξει ωριμότητα και μεγάλη υπομονή εδώ και πολλούς μήνες. Αντιλαμβάνονται ότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και πως πρέπει να επωμισθούν μέρος του κόστους της διάσωσης. Η υπομονή τους, όμως, εξαντλείται όταν συνειδητοποιούν πως οι κυβερνώντες είναι "ανεπαρκείς"; δεν έχουν κανένα σαφές σχέδιο και αυτοσχεδιάζουν σε συνθήκες πανικού. Το οικονομικό επιτελείο προφανώς γνώριζε ότι θα χρειασθεί να καλυφθεί με κάποια μέτρα η απόκλιση από τους στόχους του προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης. Η κυβέρνηση χάνει πλέον την υποστήριξη και εκείνων των πολιτών οι οποίοι θέλουν τη διάσωση της χώρας και τον εκσυγχρονισμό της, αλλά δεν αντέχουν την ανικανότητα, την προχειρότητα και την επιπολαιότητα.
 Τα γεγονότα τρέχουν τόσο γρήγορα και με τέτοια σφοδρότητα, που δεν προλαβαίνουμε όχι να τα αφομοιώσουμε, αλλά ούτε καν να τα εντάξουμε σε κάποια λογική. 
Στις μέρες μας σφραγίζει ακόμη ο απόηχος του πανικού των νέων μέτρων, τα απροσδόκητα νέα μέτρα βρίσκει πολλά νοικοκυριά εξουθενωμένα από περικοπές εισοδημάτων ή και απώλεια εργασίας, από τον έκτακτο φόρο επί των ακινήτων, όλα δε τα νοικοκυριά τα βρίσκει στριμωγμένα και κουρασμένα. Επιπλέον, τα μέτρα αναγγέλλονται τη στιγμή που φτάνουν οι λογαριασμοί για τα επώδυνα τέλη αλληλεγγύης και επιτηδεύματος. Η καταιγίδα των οριζόντιων, άδικων και αψυχολόγητων φόρων δείχνει μια κυβέρνηση που λειτουργεί εν πανικό προκειμένου να αποφευχθεί η πτώχευση και τα δεινά της, εφαρμόζει σπασμωδικά, χωρίς επεξεργασία, με κακό χρονισμό, όσα μέτρα προβλέπονταν από το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο και δεν είχε τολμήσει να εφαρμόσει εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο.
Στο σημείο που έχουμε φτάσει, σχεδόν δεν έχει νόημα πια να λέμε απόψεις για το αν η συνταγή του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου μπορούσε να φέρει τη σωτηρία. Σημασία πια έχει μόνο να διασωθεί ακέραιη η χώρα και όχι μόνο ο πλούτος της, δημόσιος και ιδιωτικός, αλλά και η κοινωνική συνοχή και η υγεία της Δημοκρατίας. Για να συμβεί αυτό όμως, χρειάζεται χρόνος και τόλμη. Δυστυχώς η κυβέρνηση κατασπατάλησε τον χρόνο ή δεν τόλμησε, σχεδόν δύο έτη από την ανάληψη των καθηκόντων της, είτε διότι δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσει τις πολλαπλές πτυχές της κρίσης είτε επειδή πολιτεύτηκε με τον γνώριμο της τρόπο άλλων εποχών. 
Η δε αντιπολίτευση μάλλον εκτός τόπου και χρόνου είναι, οι υποσχέσεις περί μαγικής ανάπτυξης δίχως κόπους και θυσίες  και η εξαγγελία για την επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας με τους δανειστές, την ώρα που εκείνοι δηλώνουν έξαλλοι με τα καμώματα και τις καθυστερήσεις της κυβέρνησης, δείχνει ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραπλανά τον Ελληνικό λαό για  ψηφοθηρικούς λόγους άλλωστε ο ίδιος σε ανύποπτο χρόνο είπε : “Η επαναδιαπραγμάτευση είναι δύσκολη υπόθεση και δύσκολη υπόσχεση”, “Θα επαναδιαπραγματευθώ αλλά δεν πρόκειται να χάσω ούτε δόση"
"Θυσίες ναι! κάναμε και θα κάνουμε αλλά να βλέπουμε αποτέλεσμα!"
 Ατυχώς ούτε οι Ευρωπαίοι εταίροι διαθέτουν πολύ καλύτερη αίσθηση του χρόνου αλλά ούτε την τόλμη, γι αυτό και οι βασανιστικές αναβολές, οι καθυστερημένες αποφάσεις.
Δεν δίνουν χρόνο, απαιτούν σαρωτικές αλλαγές τώρα, χωρίς να νοιάζονται αν αντέχουν τέτοιο καταιγισμό αποδομήσεων οι άνθρωποι, οι κοινωνίες, οι δημοκρατίες.