Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Η κατά Ανδρέα αντίληψη...


Το τελευταίο διάστημα σε διάφορα blog, φόρα, εφημερίδες έχουν πυκνώσει οι τοποθετήσεις σχολιαστών, που αναπροσδιορίζονται ως γνήσιοι πασόκοι και οι οποίοι δηλώνουν εξαγριωμένοι καθώς νιώθουν ότι το κόμμα τους έχει καταληφθεί από μια νεοφιλελεύθερους και δεξιούς πολιτικούς, που ωθούν την κυβέρνηση στην υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Οι απόψεις διαφέρουν για το αν είναι πραγματικοί πασόκοι ή καλυμμένοι δεξιοί ή αριστεροί.. Έχω την αίσθηση πως θα μπορούσαν να είναι και τα τρία.
Υπάρχει πράγματι ένα μεγάλο ποσοστό παραδοσιακών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που βρίσκεται αυτή την περίοδο σε τρομακτική σύγχυση και δεν μπορεί να κατανοήσει τι συμβαίνει. Είναι κυρίως άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας που έζησαν 3 δεκαετίες συνεχούς και ραγδαίας ανόδου του βιοτικού τους επιπέδου, που πίστεψαν ότι η συνεχής βελτίωση των όρων διαβίωσης και ο υπέρ καταναλωτισμός, είναι νομός και δεν θα σταματήσει ποτέ. Είναι αυτοί που ακόμη και σήμερα έχουν μια αφίσα του Ανδρέα στο εικονοστάσι της κρεβατοκάμαρας τους και ανάβουν ένα καντήλι στη μνήμη του, δίπλα στο καντήλι της γιαγιάς και του εσταυρωμένου.
Αλλά μακάρι να ήταν μόνο αυτοί. Ο Ανδρέας δεν υπήρξε μόνο ο πρωτοπόρος ενός κινήματος που έφερε στον τόπο την Αλλαγή και το λαό του στην εξουσία. Υπήρξε και ο ιδρυτής μιας ολόκληρης σχολής σκέψης, για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το κράτος, την οικονομική του διαχείριση, την εξωτερική μας πολιτική, τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και διαβάζουμε τον υπόλοιπο κόσμο, τη στάση ζωής μας γενικότερα. Δεν ήταν δηλαδή ο ιδρυτής απλά ενός κόμματος, αλλά ενός πολιτικού ρεύματος, που ξέφευγε απ’ την απλή συγκρότηση μιας πολιτικής πρότασης για τη διαχείριση των υποθέσεων του κράτους και επεκτεινόταν στην προσπάθεια διαμόρφωσης της κουλτούρας του πληθυσμού, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής συμπεριφοράς.
Το εγχείρημα του Ανδρέα ήταν επιτυχές. Όχι μόνο γιατί κέρδισε 3 αναμετρήσεις, αλλά γιατί η κουλτούρα πέρασε όχι μόνο στους οπαδούς του κινήματός του, αλλά σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, αφού μίλησε στο ψυχισμό των ελλήνων πολιτών. Αποτέλεσμα  ήταν, τα στεγανά όλων των πολιτικών κομμάτων να έχουν σπάσει και η κατά Ανδρέα αντίληψη, να έχει διαποτίσει πλέον το σύνολο των πολιτικών χώρων και των κομματικών σχηματισμών.

Ο πασοκικός (παλιός Δημοκρατικός ή Κεντρώος) χώρος εξυμνεί το όνομά του, γιατί, χάρις σε αυτόν κατέλαβε το κράτος και εκδίωξε τους καταπιεστικούς δεξιούς, που του είχαν κάτσει στο σβέρκο από τον εμφύλιο και μετά.
Ο αριστερός χώρος δεν μπορεί παρά να τον σέβεται, η ρητορική του υπήρξε ανέκαθεν το ισχυρό του όπλο, αφού χρησιμοποιούσε πάμπολλες εκφράσεις της  αριστεράς.
Και η Δεξιά άβουλη και μονίμως ηττημένη ιδεολογικά και πολιτικά από το ‘81 και μετά, μετεξελίχθηκε σε ένα κόμμα, έναν αχταρμά λαϊκισμού και πατριωτικού μεγαλοϊδεατισμού, με έντονα στοιχεία θρησκοληψίας, πλήρως αποκομμένη από τα συντηρητικά και φιλελεύθερα κόμματα της Ευρώπης. Με θλιβερό αποκορύφωμα να αναδείξει ως πρωθυπουργό, έναν θαυμαστή του Ανδρέα, που οδήγησε με την άφρονα οικονομική του πολιτική και την αβουλία του τη χώρα στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να υπάρχουν σήμερα πολλά κόμματα αλλά μία πολιτική - κι όχι 2 όπως λέει το ΚΚΕ.
(Κατά το ΚΚΕ, φιλολαϊκό είναι ότι ξοδεύει λεφτά και κάνει τα χατίρια ενός εκάστου πολίτη και ανάλγητο και νεοφιλελεύθερο ότι ζητάει να μπει μια τάξη και ένας ορθολογισμός.)
Οι διαφορές πλέον σήμερα δεν είναι ιδεολογικές. Δεν υπάρχουν πλέον οι παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές, εντός των οποίων περιχαρακώνονται οι κομματικοί σχηματισμοί.
Το πνεύμα του Ανδρέα έχει στοιχειώσει κάθε γωνία της Ελλάδας και θα παραμείνει αναλοίωτο.

Εγγραφή σε αυτό το blog μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου :