Τελευταία φορά;

Τον Οκτώβριο του 2011 και ενώ η Βουλή καλούνταν να ψηφίσει κάποια προ απαιτούμενα για την εκταμίευση μίας δόσης εκείνου του, αθώου σε σχέση με τα επόμενα, πρώτου μνημονίου, η Βάσω Παπανδρέου είχε δηλώσει: «Η κοινωνία είναι σε απόγνωση και η χώρα καταρρέει», διευκρινίζοντας ευθύς αμέσως ότι θα ψήφιζε το άρθρο για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις: «Ψηφίζω και έχω συνειδησιακό πρόβλημα όπως πάρα πολλοί άλλοι βουλευτές».
Και είχε καταλήξει λέγοντας το ιστορικό «είναι η τελευταία φορά»… ήταν ήδη αργά για δάκρυα όμως.
Ήταν πάντως πράγματι η τελευταία φορά (για εκείνη και άλλους 21 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ), αλλά δεν είχε και τόση σημασία.
Το κακό είχε γίνει, η χώρα βρισκόταν ήδη αλλού.
Η Βάσω Παπανδρέου καταλάβαινε πολύ καλά και τι συνέβαινε και τι ερχόταν.
Τον Φεβρουάριο του 2012 δεν ψήφισε το δεύτερο μνημόνιο.
Διαγράφηκε από το ΠΑΣΟΚ και δήλωσε: «Ψήφισα κατά συνείδηση μετά από καιρό, με διέγραψαν από το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν μπορούν να διαγράψουν την πορεία μου»…
Πόσο μοιάζουν όλα αυτά με το σήμερα;
Πουθενά...

Για παράδειγμα, ο Πάνος Σκουρλέτης, ο Νίκος Φίλης, η Τασία Χριστοδουλοπούλου, ο Θοδωρής Δρίτσας, ο Νίκος Μανιός και όλοι εκείνοι οι άλλοι που μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου (2015) είχαν διαφωνήσει με τη «τελευταία συμφωνία» αλλά την ψήφισαν κι αυτή, πιστεύουν άραγε κάπου βαθιά μέσα τους πραγματικά ότι είναι η «τελευταία φορά»;

Ο, τι κι αν πιστεύουν, είναι ένα ακόμη μνημόνιο.

Το δεύτερο και για αυτούς.

Μπορεί όλοι αυτοί της "πρώτης φοράς Αριστερά" να πιστεύουν ότι είναι η «τελευταία φορά»;