«Έλα μωρέ» - «Δεν γ@μιέται»

Με αφορμή την τηλεθέαση, που τα ριάλιτι σόου υπερτέρησαν της συζήτησης στην βουλή για το "Σκάνδαλο Novartis" αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι η νοοτροπία του «έλα μωρέ» και του «δεν γ@μιέται», είναι κυρίαρχη όσο ποτέ.
Οι γεμάτες οι καφετέριες, τα εστιατόρια και οι πλατείες, όχι μονάχα τα Σαββατοκύριακα, όπως θα περιμέναμε όλοι, αλλά και στις απλές καθημερινές δίνουν την εντύπωση ότι όσοι ακόμα μπορούν να ξοδεύουν, του δίνουν και καταλαβαίνει και οι υπόλοιποι, κρυμμένοι μέσα στα λαγούμια τους αδιαφορούν και προσποιούνται ότι δεν τους ενδιαφέρει το τι γίνεται στο "παραδίπλα σπίτι".
Σήμερα μπορεί να υπάρχουν ακόμα οι συγκυρίες που τα ευνοούν αυτά, αύριο ίσως όχι.
Όμως, οι Έλληνες δεν το αντιλαμβάνονται αυτό, όπως και πολλά άλλα άλλωστε. 
Καρφί δεν τους καίγεται.
Τον ένατο χρόνο της χρεοκοπίας θα έπρεπε να απασχολεί τον ελληνικό λαό το πώς θα σταματήσει η κατρακύλα.
Το πώς θα αποδοθεί δικαιοσύνη για τα εγκλήματα που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται εις βάρος της χώρας.
Το πώς θα σταματήσει η λεηλασία του τόπου.
Το πώς θα διορθώσουμε τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές που μας έφεραν στο βάθος της αβύσσου.
Αντί αυτού, συναντάς λίγους Έλληνες που αποδίδουν το φταίξιμο αποκλειστικά σε κάποιον τρίτο, Γερμανό, αριστερό ή δεξιό πολιτικό, γείτονα ή συνάδελφο.
Στο γενικό πλαίσιο, βέβαια, συμφωνούν όλοι πως πρέπει να αλλάξουν όλα, όταν όμως φτάνουμε στο δια ταύτα που μας αφορά και πρέπει να βάλουμε "πλάτη", το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα και χαλαρά:
«Δεν γ@μιέται» σιγά μη ασχοληθούμε εμείς, αφού δεν θα αλλάξει τίποτα.
Υπάρχουν επίσης και μερικοί που περιμένουν την σωτηρία από τον ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο Γαλαξία των νεοφιλελεύθερων ή μη πολιτικών αστέρων (Μακρόν, Πούτιν, Τραμπ, κλπ.).
Κι αυτοί συμφωνούν απόλυτα με τους προηγούμενους πως πρέπει να αλλάξουν όλα,
χωρίς όμως να αλλάξει τίποτα που να τους αφορά άμεσα ή έμμεσα.
Οι περισσότεροι όμως –το συντριπτικό ποσοστό του πληθυσμού θα έλεγα– δεν δίνουν δεκάρα για τίποτα, ούτε πολυσκοτίζονται να απασχολούν το μυαλό τους με το πώς θα λυθούν τα προβλήματα τα δικά τους, των παιδιών τους, του τόπου τους.
Άλλωστε, οι σύγχρονοι Έλληνες δεν έχουν προσδοκίες κι όποιος δεν προσδοκά κάτι δεν χρειάζεται και να σχεδιάσει τίποτα, μονάχα να περιμένει το τέλος, το όποιο τέλος.
Κι αυτό δεν αποτελεί μομφή, απλά διαπίστωση.
Κι έτσι κυλά ο χρόνος αναγορεύοντας ως ύψιστες αρετές την υπομονή, την καρτερικότητα και την ανέμελη αδιαφορία, δηλαδή την λογική του «δεν γ@μιέται».
Για αυτό πιστεύω ότι και η αναμενόμενη υψηλή αποχή στις επόμενες βουλευτικές εκλογές δεν θα πρέπει να μας χαροποιεί ιδιαίτερα.
Δεν θα πρόκειται για κάποια μορφή αμφισβήτησης αλλά για μια ακόμα τυπική εκδήλωση της φυλής των «έλα μωρέ» και του «δεν γ@μιέται», η οποία δεν πρόκειται να ενοχλήσει ή να προβληματίσει καθόλου την εξουσία.