Αυτοί που δεν κοκκινίζουν

Θυμάμαι έναν δάσκαλό μου στο δημοτικό που μας έλεγε ότι μία από τις μεγαλύτερες αρετές του ανθρώπου είναι να μπορεί να κοκκινίζει. Για οποιονδήποτε λόγο. Και από σεμνότητα και από ντροπή. Κι ο λόγος που θυμάμαι αυτό τον καιρό τα λόγια του όλο και συχνότερα είναι γιατί καθημερινά διαπιστώνω ότι στην Ελλάδα του 2011 δύσκολα βρίσκεις πια κάποιον με τέτοιες ευαισθησίες.
Παρατηρώ στα "παράθυρα" και στα τηλεοπτικά πάνελ παλαιούς πολιτικούς και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που εχρημάτισαν λ.χ. υπουργοί στο πρόσφατο παρελθόν για μεγάλα χρονικά διαστήματα ή είναι και τώρα, να "αντιδικούν" και να μας περιγράφουν πώς θα... σώσουν τη χώρα, αφού πριν την κατέστρεψαν!
Φυσικά, αυτό εξοργίζει τους πολίτες καθώς συνιστά τη διαρκή υπενθύμιση της αναξιοπιστίας του πολιτικού μας συστήματος. Το χειρότερο όμως είναι ότι και σωστά να είναι αυτά που λένε, τα ακυρώνουν γιατί κυριαρχεί το "ποιος τα λέει"
Δεν ξέρω αν το 'χουν καταλάβει, αλλά η "σιωπή" και ίσως η "απόσυρση" θα έκανε καλό και στους ίδιους και στη χώρα.
Όπου βρεθείς, όπου σταθείς, όποιο σπίτι κι αν επισκεφθεί ακούς τα ίδια πράγματα. Οι πολίτες βγάζουν την ανασφάλεια των ημερών, αγωνιούν για τα μελλούμενα, φοβούνται για τα λεφτά, για τις δουλειές τους, οικτίρουν τους πάντες και βεβαίως δεν μπορούν να πιστέψουν πώς φθάσαμε σε αυτό το χάλι.
Πρόσωπα που μέχρι πρότινος δεν έδιναν δεκάρα για την πολιτική, που δεν απασχολούνταν με τις δημόσιες υποθέσεις, πολίτες που θεωρούσαν ότι είχαν λυμένα τα περισσότερα των προβλημάτων τους και πίστευαν ότι αυτά είναι για τους άλλους, πολιτικοποιούνται σχεδόν βίαια. Μιλούν, φωνάζουν, διαδηλώνουν, γράφουν στο Διαδίκτυο, συμμετέχουν μέσω των μοντέρνων κοινωνικών δικτύων σε συζητήσεις και αντιδράσεις, αναζητούν πεδία έκφρασης, διαμαρτυρίας και εκπροσώπησης.
Τα περισσότερα νοικοκυριά πλέον έχουν -ή πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσουν- θέμα επιβίωσης. Αντί να αξιοποιούμε το ανθρώπινο δυναμικό, το οδηγούμε σε εξαθλίωση. Η ελληνική νεολαία, που παραδοσιακά είχε υψηλά ποσοστά μόρφωσης και κατάρτισης (οι Έλληνες πάντα επενδύαμε σε αυτό), οδηγείται στο περιθώριο. Σε λίγο η οικονομική δυσπραγία θα απομακρύνει πολλούς από τις σπουδές τους. Σε δέκα χρόνια οι νέοι θα είναι λιγότερο καταρτισμένοι, λιγότερο κοσμοπολίτες, λιγότερο παραγωγικοί. Και αυτό ισοδυναμεί με εθνική καταστροφή.
Αυτοί όμως συνεχίζουν να εμφανίζονται στα παράθυρα των ΜΜΕ για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα αμαρτήματα τους.

Μα δεν έχουν αίμα στις φλέβες τους; δεν κοκκινίζουν από ντροπή για την κατάντια της χώρας μας;