Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Στις αγκαλιές των αγγέλων


 
Είμαι υποχρεωμένος ως φόρο τιμής, όχι λόγω συγγένειας (αδελφός του πατέρα μου), αλλά λόγω της προσωπικότητας, της έλλειψης κακίας, το πάντα χαμογελαστό πρόσωπο του, το παρά πολύ καλό θυμητικό του, παρά τα προβλήματα υγείας, διανοητική στέρηση, αλλά κυρίως ότι ήταν πασίγνωστος για το μεγάλο του «όπλο», που ποτέ δεν άφηνε κανένα παραπονούμενο όταν του ζητούσε να το «δει».

Ο λόγος για το Διονύσιο Τσουκαλά ο γνωστός «Νιόνιος Ταγιάρης» ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία 81 χρονών.

Είναι πάρα πολλά που μου έρχονται στο νου αλλά το πιο χαρακτηριστικό είναι όταν ήμουν μικρό παιδάκι και μαζί με τους γονείς μου καθόμαστε στα παγκάκια της πλατείας όταν πλησίασε ένας χωροφύλακας και με αυστηρό ύφος επέπληξε τον πατέρα μου για την συμπεριφορά του Νιόνιου αφού επεδείκνυε το όπλο του σε δημόσιο χώρο.

 Η μητέρα μου μη χάνοντας την ψυχραιμία της ρώτησε τον νόμο της τάξης αν είχε είχε κανένα πρόβλημα διανοητικής στέρησης, φυσικά και όχι απάντησε ο χωροφύλακας, τότε τι θα κάνεις αν όλη πλατεία σου επιμένει ότι «δεν έχεις», θα αναγκαστείς να το δείξεις η θα αποχωρίσεις αφήνοντας αμφιβολίες.

Τότε ο χωροφύλακας ζήτησε συγνώμη και αποχώρησε, έτσι ήταν ο Νιόνιος αν δεν του το ζητούσε ποτέ δεν έκανε την κίνηση.

Η Τρίτη του Πάσχα είναι μια ιδιαίτερη μέρα για την συνοικία Καθολική αλλά και για όλη την Γαστούνη αφού πέραν από το καθιερωμένο κάψιμο του Ιούδα το βράδυ της ίδιας ημέρας ακολουθούσε πανηγύρι στο οποίο ο Νιόνιος είχε πρώτη θέση και από την επόμενη μέρα περίμενε με προσμονή τον ερχομό του επόμενου πανηγυριού.

Με τα το τέλος της νεκρώσιμης ακολουθίας ο Πάτερ Ανδρέας εξήρε την παρουσία του κόσμου στην κηδεία τονίζοντας ότι θα έπρεπε να παραβρεθεί όλη η Γαστούνη δίνοντας έτσι φόρο τιμής στον «αγαθό γίγαντα» που ούτε κουνούπι δεν είχε πειράξει στην ζωή του.

Θα ήθελα να γράψω πάρα πολλά ακόμα, αλλά λόγω συγκινησιακής φόρτισης σταματώ.

Ας είναι ελαφρό το χώμα που σε σκεπάζει ΘΕΙΕ μου.

Γιώργος Τσουκαλάς

Εγγραφή σε αυτό το blog μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου :